Η απάντηση του Κολοκοτρώνη στον Άγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον

Γράφει ο Στυλιανής Καβάζης  

Το Απαύγασμα της Ρωμιοσύνης

Πλησιάζει η κορωνίς των εθνικών μας επετείων η οποία έχει διττή υπόσταση και σημασία γιατί συμπυκνώνει πολύ εύστοχα την θρησκευτική και εθνική ιδιότητα του Ελληνικού έθνους. Γιορτάζοντας λοιπόν συγχρόνως την έναρξη της Ελληνικής επανάστασης αλλά και τον ευαγγελισμό της Υπέρμαχου Στρατηγού Υπεραγίας Θεοτόκου ο θυμόσοφος λαός αποδίδει συνειδητά την αλληλένδετη και συνεχής σχέση μεταξύ της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας.

Για αυτόν τον λόγο δράττομαι της ευκαιρίας και παραθέτω παρακάτω την απάντηση του Γέρου του Μωριά στον Άγγλο ναύαρχο που αποδεικνύει ξεκάθαρα και ξεδιαλύνει κάποιους μύθους που εντέχνως και δολίως προωθούνται από σύγχρονους αναθεωρητικούς ιστορικούς κύκλους.

Ο Καπετάν Πέτροβας, ο Νικηταράς, ο Καραϊσκάκης και η συντριπτική πλειοψηφία των ενδόξων ηρώων προγόνων μας δεν είχαν διαβάσει Μοντεσκιέ, ούτε Ρουσσώ και Βολταίρο, ούτε βέβαια εμπνεύστηκαν από την Αμερικανική και Γαλλική επανάσταση οι οποίες είχαν ξεκινήσει από εντελώς διαφορετική βάση και αιτίες από την δική μας.

Αντιθέτως είχαν μεγαλώσει με τα νάματα της ορθόδοξης πίστης και με τις ιστορίες του παππού και της γιαγιάς όπου τους μιλούσαν για την αυτοθυσία του τελευταίου Έλληνα βασιλιά.Του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου της “χρυσής ατελεύτητης γραμμής”, όπου με τον ηρωικό θάνατο του κράτησε και εξασφάλισε ως κόρη οφθαλμού την ύπαρξη και την παρουσία του Ελληνισμού-Ρωμιοσύνης στο διηνεκές. Εκεί στην πύλη του Αγίου Ρωμανού όπου έπεσε σαν άλλος Λεωνίδας με το σπαθί στο χέρι υπερ βωμών και εστιών..

Η απάντηση του Κολοκοτρώνη στον Άγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον για τα περί συμβιβασμού με τους Τούρκους:

«Μίαν φοράν, όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτων να με ιδή. Μου είπε ότι : “Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσιτεύση”. Εγώ του αποκρίθηκα ότι: “Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας (εννοώντας τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο) εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”.

~ Κολοκοτρώνης

Ο Χάμιλτον θα σκέφτηκε: “Ποιός βασιλιάς; Αυτός, που σκοτώθηκε πριν 400 χρόνια; Ποια φρουρά;;;”
Οπότε τον ρωτάει: “Ποια φρουρά και για ποια φρούρια μιλάς;”

“Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον».

H Φρουρά λοιπόν του Βασιλέως, 400 χρόνια μετά τον θάνατό του. Αυτοί οι “ρομαντικοί” λοιπόν έκαναν την επανάσταση και ενίκησαν τον εχθρό.

Ο Κολοκοτρώνης αλλά και το σύνολο των μπαρουτοκαπνισμένων ηρώων της Εθνεγερσίας είχαν κοινή αντίληψη: άπαντες οι Ελληνες είναι κληρονόμοι και συνεχιστές της αρχαίας Ελλάδας αλλά και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Βασιλιάς για τον Γέρο του Μωριά ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτωρ του υπερχιλιετούς θαύματος της Ρωμανίας.