Ο Αργός και Μεθοδικός Διαμελισμός του Αιγαίου

Γράφει ο Άλκης Νομικός

Για να το “καταπιεί” ο ελληνικός λαός θα προσφέρουν μία “ελκυστική” συσκευασία με δύο σκέλη: Πρώτον την υπογραφή ενός Συμφώνου μη Επίθεσης και δεύτερον την παραπομπή στη Χάγη. Αμφότερα θα τα παρουσιάσουν σαν το τέλος της 50χρονης ελληνοτουρκικής διένεξης. Θα μας βομβαρδίσουν με ισχυρισμούς από τα συστημικά ΜΜΕ ότι η Ελλάδα θα απαλλαγεί από τον βραχνά του ψυχρού πολέμου με την Τουρκία, ο οποίος απορροφά πόρους, προκαλεί ανασφάλεια και εκτρέπει τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας.

Με αυτό τον όμορφο τρόπο θα μας παρουσιάσουν και το “τυράκι” της παραπομπής στην Χάγη !
Καλο είναι να γνωρίζουμε η Άγκυρα δεν έχει κάνει βήμα πίσω από την πάγια θέση της σε ό,τι αφορά στο Διεθνές Δικαστήριο. Υποστηρίζει πως πρέπει πρώτα να προηγηθεί μία διμερής εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση, δηλαδή διαπραγμάτευση επί όλων των μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων της Τουρκίας. Εάν αυτή δεν αποδώσει καρπούς, ενδεχομένως και υπό προϋποθέσεις οι “διαφορές” να παραπεμφθούν στη Χάγη. Φροντίζουν, μάλιστα, να στείλουν το μήνυμα πως θα παραπεμφθούν στη Χάγη τα πάντα, όχι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ !!!

Στην πραγματικότητα, προσφέρουν το “τυράκι” της παραπομπής στη Χάγη για να ρυμουλκήσουν την Ελλάδα στο τραπέζι της διμερούς διαπραγμάτευσης κι όλα δείχνουν πως το έχουν καταφέρει. Για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο απαιτείται συνυποσχετικό, επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει την δικαιοδοσία του, όπως έχει κάνει η Ελλάδα, με εξαίρεση τα θέματα κυριαρχίας και άμυνας. Όπως έχουν αποδείξει οι κατά καιρούς ελληνοτουρκικές συνομιλίες, το εμπόδιο ήταν και παραμένει οι όροι που έθετε και θέτει η Άγκυρα για να υπογράψει συνυποσχετικό:

Πρώτον, απαιτεί να παραπεμφθούν στη Χάγη όχι μόνο η νομική διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αλλά το σύνολο των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, τον όρο “παρεμπίπτοντα ζητήματα”, εννοώντας την αποστρατιωτικοποίηση και τις “γκρίζες ζώνες”. Με άλλα λόγια, ζητάει να θέσουμε στην κρίση ξένων δικαστών πρώτον το εάν θα μετατραπούν σε ομήρους της Τουρκίας τα ελληνικά νησιά και δεύτερον το εάν βραχονησίδες, αλλά και κατοικημένα νησιά (Οινούσσες, Φούρνοι, Αγαθονήσι και πολλά άλλα) θα παραμείνουν στην ελληνική επικράτεια, ή θα παραδοθούν στην Τουρκία, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι δικά της!

Δεύτερον, απαιτεί το συνυποσχετικό να υποδεικνύει στο Διεθνές Δικαστήριο τον τρόπο που θα οριοθετήσει ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα. Για την ακρίβεια –όπως αποδεικνύεται από τα πρακτικά των διερευνητικών επαφών επί Σημίτη– οι δύο πλευρές διαπραγματεύονταν όχι τη μέθοδο, αλλά και τον χάρτη της οριοθέτησης με σκοπό να ζητήσουν από το Διεθνές Δικαστήριο να βάλει απλώς τη σφραγίδα του. Ας σημειωθεί ότι το Δικαστήριο δεν έχει πρόβλημα εάν οι δύο πλευρές συμφωνούν. Όπως επίσης προκύπτει από τα ίδια πρακτικά, η Άγκυρα ζητάει από την Αθήνα να συνυπογράψει ένα συνυποσχετικό, με το οποίο ουσιαστικά να αποδεχθεί πως θα παρακαμφθούν τα δικαιώματα, τα οποία παρέχει το διεθνές δίκαιο στην Ελλάδα!

Η Αθήνα αναγνωρίζει παγίως ως μοναδική ελληνοτουρκική διαφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, γιατί μόνο αυτή δεν καλύπτεται από τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου, ή από τις υφιστάμενες συνθήκες. Αυτό δεν σημαίνει πως αρνείται την ύπαρξη των άλλων προβλημάτων στο Αιγαίο. Θεωρεί, όμως, ότι πρόκειται για πολιτικής φύσεως προβλήματα, με την έννοια ότι έχουν προκύψει από τις μονομερείς τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις. Γι’ αυτό και επί δεκαετίες η επίσημη ελληνική θέση ήταν ότι στο Διεθνές Δικαστήριο πρέπει να παραπεμφθεί μόνο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ.

Ο Μητσοτάκης, όμως, μιλάει για «οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών». Όπως θα δείτε στη συνέχεια δεν πρόκειται για αθώα γλωσσική παραδρομή. Οι θαλάσσιες ζώνες, εκτός από την υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ περιλαμβάνουν και τα χωρικά ύδατα. Υπενθυμίζουμε ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια είναι –σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο– δικαίωμα που ασκείται μονομερώς από κάθε παράκτιο κράτος. Παρόλα αυτά, η Ελλάδα, υποκύπτοντας στο τουρκικό casus belli, είχε αποδεχθεί επί Σημίτη– όπως προκύπτει από τα πρακτικά– το μονομερές δικαίωμά της να μετατραπεί σε αντικείμενο διμερούς διαπραγμάτευσης. Για την ακρίβεια, διαπραγματευόταν χωρικά ύδατα διαφορετικού εύρους από περιοχή σε περιοχή.

Η φόρμουλα έχει επανέλθει τώρα στο τραπέζι. Οι Τούρκοι φέρονται διατεθειμένοι να μας επιτρέψουν(!) να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια στα νότια της Κρήτης και στο δυτικό Αιγαίο, αλλά όχι στο ανατολικό και βόρειο και στο νότιο. Εκεί θα παραμείνουν τα έξι μίλια ή στις απομακρυσμένες από τα μικρασιατικά παράλια περιοχές ίσως επεκταθούν στα 7-8 μίλια. Επίσης, θα καθιερωθούν και δίαυλοι “ελεύθερης διέλευσης” για τα τουρκικά πλοία και μέσα από ελληνικά χωρικά ύδατα. Εάν αυτό δεν είναι προσαρμογή στις θέσεις της Άγκυρας τί είναι;

Προϋπόθεση για όλα αυτά, όμως, είναι να αποδεχθεί η Ελλάδα την υπογραφή συνυποσχετικού τουρκικών προδιαγραφών, όπως το περιέγραψα παραπάνω. Το Διεθνές Δικαστήριο είναι μεν δικαιοδοτικό όργανο, αλλά έχει αποδειχθεί ότι στις αποφάσεις του εμφιλοχωρεί και το πολιτικό κριτήριο. Ειδικά εάν το συνυποσχετικό αφήνει περιθώρια, όπως επιδιώκει η Άγκυρα.

Το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι στην κρίση του Δικαστηρίου θα τεθούν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα !!!! Κανένα τουρκικό !!! Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν η απόφαση είναι 99% υπέρ μας, η Ελλάδα θα χάσει και η Τουρκία θα κερδίσει. Κι όμως, υπάρχουν σήμερα στην Αθήνα “ειδήμονες” που ελαφρά τη καρδία (προτείνουν –ή αφήνουν δια παραλείψεως να εννοηθεί– ότι πρέπει να παραπέμψουμε όλες ή σχεδόν όλες τις μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις στην Χάγη.

Αν και η Άγκυρα μετά τους σεισμούς απέφυγε κραυγαλέες επιθετικές κινήσεις, φρόντισε όμως να επαναδιατυπώνει τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της. Ο λόγος που το κάνει είναι ότι θέλει να καταστήσει σαφές ότι δεν κάνει ούτε βήμα πίσω. Η Άγκυρα δεν κρύβει τις επιδιώξεις της. Μας τις λέει ξεκάθαρα σε κάθε ευκαιρία: Γι’ αυτό και έχει θέσει ως όρο να συμπεριληφθούν στην ατζέντα και να αποτελέσουν αντικείμενο διμερούς διαπραγμάτευσης το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων, η αποστρατιωτικοποίηση και οι “γκρίζες ζώνες”.

Ουσιαστικά, οι Τούρκοι επιδιώκουν να ακρωτηριάσουν την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, χρησιμοποιώντας ως όπλο το φοβικό σύνδρομο της Αθήνας και των Πολιτικών της. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ερντογάν έχει ζητήσει δημοσίως και επανειλημμένως την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης. Η Ιστορία διδάσκει, αλλά πρέπει και το ελληνικό πολιτικό σύστημα να θέλει να διδαχθεί πράγμα που δυστυχώς δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα και το αποτέλεσμα μια τεράστιας προδοσίας άξιας των Πρεσπών είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, εκτός και αν αποφασίσουμε επιτέλους να δράσουμε σαν λαός !!!