Ο Γενναίος Αγωνιστής και Εθνομάρτυρας Γερμανός Σακελλαρίδης

Γράφει ο Στυλιανός Καβάζης

Το καλοκαίρι του 1916, όταν διαφαινόταν η επικείμενη βουλγαρική κατοχή, πολλοί φίλοι και συνεργάτες του Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως, που γνώριζαν από πρώτο χέρι την αξιέπαινη εθνική του δράση αλλά από την άλλη γνώριζαν την εκδικητικότητα και τα εγκληματικά ένστικτα των Βουλγάρων, του συνέστησαν να μεταβεί στην απέναντι πλευρά του Στρυμόνος που ήταν ελεύθερη περιοχή ή στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Ο Γερμανός, δεν αποδέχθηκε τη λύση της φυγής, λέγοντας (όπως ακριβώς έκανε 5 χρόνια αργότερα και μια άλλη μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος) ότι “δέν θά εγκαταλείψω το ποίμνιό μου αλλά θα συμμεριστώ μέχρι τέλους την τύχη των Ελλήνων της επισκοπής μου” και “ήρξατο πάλιν δρών εθνικώς εν τη επαρχία του διά τήν αποτίναξιν του φοβερού ζυγού των Βουλγάρων”. Την αποφασιστικότητα του Γερμανού ν’ αντισταθεί και ν’ αντιδράσει με όλες τους τις δυνάμεις ενάντια στις προπαγανδιστικές ενέργειες των εισβολέων, καταγγέλοντας τις καταπιέσεις που υφίστατο το ποίμνιό του, αποδεικνύουν και οι συχνές επιστολές του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών.

Τελικά δυστυχώς οι φόβοι και οι απειλές επιβεβαιώθηκαν, μετά την κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας από τους Βούλγαρους τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στο Πράβι στις 11 Φεβρουαρίου 1917 όπου τον κρατούσαν δέσμιο και τον βασάνιζαν επί πεντάμηνο στο υπόγειο του Διοικητηρίου της πόλης μαζί με άλλους Έλληνες μένοντας μάλιστα συχνά χωρίς τροφή και υπομένωντας πολλές ασεβείς και εξευτελιστικές συμπεριφορές των Βουλγάρων. Σαν σήμερα την νύχτα της 5ης προς 6η Ιουλίου του 1917, τον έβγαλαν εκτός της φυλακής του με ισχυρή συνοδεία στρατιωτών, με πρόφαση να τον οδηγήσουν στη Δράμα ή στη Βουλγαρία. Στην πραγματικότητα όμως τον οδήγησαν στο μαρτύριο. Τον κατακρεούργησαν με τις λόγχες τους δίπλα σε ένα πηγάδι, μεταξύ των οικισμών Δάτο και Αμυγδαλεώνας των Φιλίππων. Στη συνέχεια τον απαγχόνισαν σε μία λεύκα και ακολούθως άναψαν φωτιά κάτω από σώμα του. Το σώμα του το πέταξαν σε ένα ξερό πηγάδι.

Όταν απελευθερώθηκε το Παγγαίο, το έτος 1918, μετά από έρευνα, την οποία συντόνιζε ο ανεψιός του εθνομάρτυρα, δικηγόρος Βασίλειος Διαμάντογλου, βρέθηκε ο ανώνυμος τάφος, με υπόδειξη Οθωμανού βοσκού που είχε δει κρυφά τον απαγχονισμό του ιεράρχη, στον οποίο ο κατοχικός βουλγαρικός στρατός τον είχε θάψει. Τελικώς ενταφιάστηκε στις 12 Μαίου 1919 στον περίβολο του ναού του Αγίου Νικολάου Ελευθερουπόλεως και το 1920 στήθηκε προτομή εις μνήμην του. Η πέτρινη πλάκα του πηγαδιού δίπλα από το οποίο τον απαγχόνισαν φυλάσσεται σήμερα ως τεκμήριο μαρτυρίου στη Μονή Αγίου Σίλα Καβάλας.

Υ.Γ Άξιζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια της Β’ Βουλγαρικής Κατοχής (1916-1918) κλάπηκαν από τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό, και κρατούνται έως σήμερα στη Βουλγαρία, τα κειμήλια και οι θησαυροί(ενδεικτικές φωτό στα σχόλια)της Μονής Παναγίας Εικοσιφοινίσσης Παγγαίου της Μητροπόλεως Δράμας, και πλήθος έτερων ελληνικών κειμηλίων από τη Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών, τις Μονές Παναγίας Καλαμούς, της Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας Ξάνθης αλλά και πολλές άλλες μικρότερες μόνες και εκκλησίες. Χαρακτηριστικά για να αντιληφθεί κάποιος το μέγεθος της λεηλασίας μόνο τα κλοπιμαία από το μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας φορτώθηκαν σε 18 μουλάρια “Την ιστορικήν αξίαν αυτών ουδείς θα δυνηθή να περιγράψει”, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αρχιμανδρίτη Νεοφύτου, τότε Ηγουμένου της Μονής.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι Ιερές Μητροπόλεις καθώς και οι αρχές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν διατυπώσει επανειλημμένως επισήμως αίτηματα για την επιστροφή των κλεμμένων ελληνικών κειμηλίων δίχως καμία ουσιαστική ανταπόκριση.