Ποίημα “Η ΧΙΜΑΡΑ ΜΟΥ” – Ε. Γκόρος

Η ΧΙΜΑΡΑ ΜΟΥ…
Ουρανός…, Σύννεφα… Ακροκεραύνια όροι!
Εκεί, στην κορυφή, να 'τος!-ο Ζευς Κεραυνοβόλος!
Και παρακάτω, καμαρωτή, η εκλεκτή θεών,-
Χιμάρα!

Στην ψύχη κρατάει, τις φλόγες αναμμένες.
Στο χέρι απλωμένο,
σπιθοβολάει το σπαθί, δώρο απ' τον Εφέστιο.
Κι θάλασσα!… Τέτοια θάλασσα, πείτε μου που είδατε;
Και ποια σαν η Χιμάρα, στη μια μεριά να' χει θεούς,
σε σύννεφα καβάλα,
Να φτιάχνουν κεραυνούς στα όροι τα δικά της,
που ψήνουν τους εχθρούς της,
την τρέλα των αιώνων…

Και στη μεριά την άλλη,
να αγκαλιάζει θάλασσα, με μπλε, βαθιά, βαφή
που πέφτουνε τ' άσπρα σύννεφα,
να λούζονται στα κύματα.

Χιμάρα μου,
χίλιες ζωές αν είχα,
θα της θυσίαζα για σένα…
«Ψωμί, νερό, αλάτι»- η τροφή σου..

Δεν λογαριάζεις τους εχθρούς,-”Που είναι:”-λες
Γιατί η Λευτεριά,-είναι ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ!

Ευρυβιάδης Γκόρος, Ιατρός – συνταξιούχος 08.02.2021