Κατηγορία Ελλάδα

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν φτωχοί στις τσέπες και πλούσιοι στις καρδιές.Όταν γιόρταζε κάποιος το σπίτι ήταν πάντα ανοιχτό και περίμενε κόσμο χωρίς προειδοποίηση.Ο κόσμος έφτανε με ενα κουτί τυλιχτά από το “Ακρογιάλι”, με σοκολάτες και καραμέλες για τα μικρά απο…

Έχω ξαναγράψει άπειρες φορές ότι οδεύουμε προς μια τεχνο-φεουδαρχία, που όμοιά της δεν έχει ξαναζήσει η ανθρωπότητα. Βγαλμένη από τις φαντασιώσεις των χειροτέρων τυράννων της ιστορίας.

Η συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετική θρησκευτική, πολιτισμική, κοινωνική και ιδεολογική κουλτούρα παρουσιάζεται ως μια εξαιρετικά δύσκολη πρόκληση, που μοιάζει ανέφικτη.

Δεν θα μείνει δάσος για δάσος στην πατρίδα μας! Δεν θα αφήσουν πράσινο για πράσινο! Οι φωτιές θα είναι βαλτές κι από μέσα αλλά κι απέξω!

Μια ανθρωπότητα που αποξενώνεται από τον Θεό, παρασυρόμενη από το δόγμα των ολίγων, της υποτιθέμενης «ελίτ», που φαίνεται να ζει με το μανιφέστο: «Φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν»

Η αθεΐα και ο μηδενισμός σπρώχνουν τους ανθρώπους σε έναν κόσμο χωρίς νόημα, ενώ ο υλισμός εντείνει την κενότητα και την ανισότητα. Η παραδοσιακή οικογένεια καταρρέει, αφήνοντας τους ανθρώπους απομονωμένους.

Απίστευτο και απόλυτα αποκαρδιωτικό! Η πατρίδα μας και ιδιαίτερα το κεντρικότερο τμήμα της, η Αττική, για μία ακόμη φορά ξαναζεί τραγικές στιγμές με τεράστιες εκτάσεις να γίνονται παρανάλωμα του πυρός.

Οσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμη κι όταν κάποιοι γίνουν γιαγιάδες και παππούδες οι ίδιοι, ένα κομμάτι του πάντα θα λείπει. Θα το γεμίζουμε με αναμνήσεις, με νοσταλγία και με την αγάπη που, όσο αναπνέουμε, θα αισθανόμαστε για τις «δυο φορές μαμάδες μας».

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοιχτές, όπως και τις καρδιές μας. Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι και είμασταν ευτυχισμένοι και ενωμένοι.

Συ το καμάρι της Ανατολής, το ζήλεμα της Δύσης, συ του κόσμου η δασκάλα, η καπετάνισσα, ο αφρός, το θάμα, του πουλιού το γάλα, πως κατάντησες έτσι;