Ένα επίκαιρο τραγούδι για την σύγχρονη κοινωνία

Στίχοι – Ερμηνεία: “Αρτέμιος Νέο-ραψωδός”

Τά πλήθη ἅπαντα, λατρεύουνε τόν πρῶτο δράκοντα,
δέντρα ἄκαρπα, δίς ἀποθανόντα. Ἄτομα εὐάλωτα,
σέ τεχνάσματα ἀπό σύγχρονους γόητες,
παρασύρονται, βαδίζουν ἀτραπούς εὐώνυμες.
Δεδεμένοι στόν ζυγό τοῦ θανάτου,
καθεύδουνε ἐντός τοῦ τάφου ἐν ζωῇ ἀκόμη ὄντες,
κηλιδωμένοι τῶν ψυχῶν οἱ χιτῶνες,
ἀκόπαστοι στροβιλισμοί μέσα σέ πορνικούς κυκεῶνες.
Μέ τίς χοϊκές εἰκόνες ἐμμονές.
Μάταιες ἔριδες καί ἄσκοπες μέριμνες.
Ὑπάρξεις παγερές σάν κοῦκλες κέρινες.
Θεραπαινίδες καί θεράποντες σέ δαίμονες.

Μία κοινωνία πού ὁλοένα χάνει περισσότερο αἷμα,
καί μέ σπασμένα φρένα παίρνει τήν κατιοῦσα,
γιά νά σωθεῖ χρειάζεται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα
ὅπως ἐκεῖνο στίς Γραφές μέ τήν Αἱμορροοῦσα!

Σέβας σέ αὐτούς πού ἀκοῦν τή Σάλπιγγα!

Μέσα στίς ψυχές σηκωθῆκαν εἴδωλα.
Ὅλη ἡ φροντίς δίδεται στό τίποτα.
Ἐμπαθῆ θελήματα, βήματα
πού ὁδηγοῦνε στήν ἀπώλεια μέ μαθηματική ἀκρίβεια.
Ἀκουστικά προβλήματα ἀπό τόσους κοσμικούς θορύβους.
Δέν λαμβάνει κανείς τούς ὑπερκόσμιους ψιθύρους.
Γλῶσσες παραμένουνε βουβές γιά θείους ὕμνους
πάντα πρόθυμες ὅμως νά ἀρθρώσουνε βλάσφημες λέξεις.
Ποταπές ἕξεις, ἀνίερες ὀρέξεις, καί σκέψεις
φιλτραρισμένες μέσα ἀπ' τή γαιώδη παχυλότητα.
Δέλεαρ γιά τίς ψυχές φονικότατα,
ἀρνητικά πρότυπα, σώματα μέ ἄτακτες κινήσεις,
κούφιες οἰήσεις, ἁμαρτωλές παραισθήσεις.
Φιλία γιά τούς ἐπαίνους, ἀπό ἀνθρώπους χαμένους
μέσα στήν ἀχλή τοῦ κοσμικοῦ ψεύδους!

Μία κοινωνία πού ὁλοένα χάνει περισσότερο αἷμα,
καί μέ σπασμένα φρένα παίρνει τήν κατιοῦσα,
γιά νά σωθεῖ χρειάζεται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα
ὅπως ἐκεῖνο στίς Γραφές μέ τήν Αἱμορροοῦσα!